lafzai celal

Tüm isimler, Allah ismine dönüktür.


Peki, Allah isminin kendine döndüğü bir lafız var mıdır?


Evet, Kur’an’da Allah isminin kendine döndüğü tek lafız vardır:






Huve:”O”.






Tıpkı, Kul huve’llahu ehad de olduğu gibi.


”O” zamiri, tüm mana ve kelimelerin ötesindeki Zat-ı İlahinin mutlak varlığını temsil eder.


O,Odur.


O,Kendisi olandır.


O, kendinden başkasına benzemeyendir.


O’nu hakkıyla ancak O bilir.


O’nu hakkıyla ancak O över.


O’nu hakkıyla ancak O tanır.


O’nu hakkıyla ancak O sever.


O olmak, El-Hak olmaktır.


O olmak mutlak hakikat olmaktır.


O’ndan başkasının hakkı,O’na kul olmaktır.


O’ndan başkasının hakkı, mahluk olmaktır.


O’ndan başkasının hakkı, O’na boyun eğmektir.






Huve’nin aslı hu/he’dir.Huve’nin vav’ı zaittir.


Bunun delili ikil ve çoğul formda ortadan kalkmasıdır.Bazıları hû zamirinin harfi olan he’yi,Allah isminin türetildiği asıl olarak görürler.Buna göre he harfine bir milk lamı eklenmiş lehu olmuştur.


Başına tazim için bir el takısı gelmiş, lafz-ı celal olan Allah olmuştur.






Allah ismi elif ile başlar, he ile biter.


Yani dilde başlar ciğerde biter.


Hû ve he’nin yalın hali olan “h”, ta ciğerden çıkan bir sestir.


Aslında, sesten öte bir nefestir.


Nefes, canlılığın alameti, yani ayetidir.


H, sıradan bir nefes değildir.


Nefes alan varlıklar içinde, insanı enfes ve eşref kılan bir nefestir.


Nasıl ki nefes almamak maddi ölüm alametiyse, O’nsuz kalmak da manevi ölüm alametidir.


Ceset, nefessiz kalırsa ölür.


Ruh, O’nsuz kalırsa ölür.






Her nefes sahibi, aldığını nefes adedince O’nu tesbih eder.


O’nun varlığını ve birliğini inkar edenleri, başta kendi aldıkları nefes yalanlar.

”Ben..ben..ben” diyerek kendi nefislerini ilahlaştıranları,”O..O..O..”di yen nefesleri tezip eder.


İşte bu nedenle “tükenmeyen nefesten”, yani “çıkmayan candan ümit kesilmez”.


O’na sırt çeviren her nefis,birgün gelir,aldığı nefesin farkına varabilir,O’na yüzünü dönebilir.